Nire Haur Hezkuntza oroituz...

Denboraldi batez haurrekin egun osoa igaro behar dudanez, hauen buruetatik pasatzen dena zer den jakiteko eta beraien lekuan jartzeko, gure oroitzapenetara jotzea benetan lagungarria dela  iruditzen zait. Egia esan, niri bakarrik asko kostatu zait gogoratzea eta nire gertukoen laguntza ere behar izan dut. Behin laguntza eskatuta, uste nuena baino gutxiago kostatu zait zenbait gauzez gogoratzea. Hala ere, aitortu behar dut, askoz hobe gogoratu dudala oroitzapen negatiboa positiboa baino. Baina positiboarekin hastea nahiago dut; beraz, hortxe doa! 

Esan bezala, buruan oroitzapenek duten lekuan bilatuz, denbora dezente pasa dut  iragana gogoratzen. Nire lehen urteetako eskolaldia burura etortzea lortu dut, eta Haur Hezkuntzan nengoela, oroitzapen positiboenak, gela kanpoan genuen parkean nengoela ematen nituen.

Haur Hezkuntzako eskolan parke txiki bat genuen, bere txirrista, kolunpio, egurrezko tren, tamaina ezberdinetako barrak, eta guzti. Bertan, bi, hiru lau eta bost urterekin jolasten genuen eta nik denbora dezente barra ezberdinetan pasatzen nuen. Txikitatik egoten nintzela bertan zioten bai irakasleak, eta baita nire gurasoak ere. Eta bai, ni gogoratzen naizenez, bertatik zintzilikatzea eta txiribueltak ematea izugarri gustatzen zitzaidan. Ni bakarrik egoten nintzen, ez nuen beste inoren beharrik. 4-5 urte izango nituela suposatzen dut, txikiagoa nintzeneko momentuak, egia esan, ez baititut gogoratzen.

Barratik zintzilik ahal nuen denbora luzeena pasatzen nuen, hankak airean nituela. Arratsalde bukaeran beti eskuak babekin  izaten nituen askotan. Airean denbora bat egon ondoren, salto egin eta tripa barran jartzea saiatzen nintzen, txiribuelta egiteko asmoz. Baina ez nuen inoiz lortzen; beste haurrek askotan nitaz barre egiten zuten, baina andereñoak beti “ANIMO INTZA!” esaten zidala oroitzen dut; berdin nire aitona-amona eta gurasoek.

Saiakera eta saiakera artean, kolpe dezente hartzen nituen, baina beti jo ta ke ibiltzen nintzen. Azkenean, iritsi zen eguna. Oso ongi gogoratzen dut egun hori. Eskola garaia amaitu eta nire aitona eta amona etorri ziren beti bezala nire bila. Merienda jaten nuen bitartean, nire barran ohiko “luzapenak” egiten nituen hankak airean nituela. Eta hauetako batean, inpultsoa hartu eta salto egin nuen; aitonak esan zidan “Benga Intza, oraingoan bai! Zelako salto handia!” Eta txiribuelta egitea lortu nuen.

Ez nuen sinesten. AZKENEAN! Pozez zoratzen nengoen. Denei nire lorpena kontatzen nien behin eta berriz. Eta egia esan, orain pentsatzen dut ez zela hainbesterako izango, baina hobe pentsatuta, zergatik ez? Denbora pila bat zerbaiten atzetik egon eta lortzeak duen satisfazio sentsazio horrek ez dauka deskribapen posiblerik.

Hortik aurrera, barra horretan zebiltzan kideei beti laguntza eskaintzen nien, niri imitatzeko esaten nien. Zein harro nengoen!!

Nire abentura hauek kontatu ondoren, oroitzapen txarrari emango diot lekua orain. Oso ongi gogoratzen dut 4 urte nitueneko egun hau … Gabonak pasa berriak ziren eta eskolara bueltatu ginen. Gaiarekin lotuta, andereñoak eskatu zigun Olentzerok ekarritako oparirik gustukoena eramateko gelara. Nik argi izan nuen zer eraman: aspalditik nahi nuen eta azkenean lortu nuen panpina.

Honela, eguna iritsi eta denok gure opariak eraman genituen gelara. Oso jolas polita egin genuen: arduraduna hasi zen; borobilaren erdian jarri eta bere oparia erakutsi zigun denoi: elurretan ibiltzeko lera bat zen. Bere familiarekin elurretan jolastera joango zela kontatu zigun, asko gustatzen zaiola elurra, …

Amaitzerakoan, berak aukeratzen zuen nor atera behar zen; honela, banan-banan denok ateratzen joan ginen borobil erdira. Oso ondo gogoratzen dut zein urduri nengoen ni: irrikatan nengoen denoi nirea erakusteko, eta nire unea iritsi zen. 

Nire panpina erakutsi nien, egunero berarekin lo egiten nuela kontatu nien, kotxetxo bat nuela paseoan eramateko, bere ohetxoa, komuna, janaria, … Asko gustatu zitzaien denoi. Nik behintzat, gauza pila bat kontatu nizkien.

Jolasa amaitu, eta jolas ordura joateko garaia iritsita, opari guztiak gelako txoko batean uzteko eskatu zigun andereñoak. Hau egin ondoren, jolastera atera ginen kanpora.

Baina arazoak arratsaldea iristean heldu ziren … Bakoitzaren oparia etxera bueltatzeko unea zen, eta etxera joan aurretik, bakoitzak berea hartzeko eskatu zigun andereñoak. Horra joan nintzen ni, poz pozik, nire Ane (panpinaren izena) bilatzera. 

-Hara! Non dago nire panpina? Nork hartu du? Non ezkutatu duzue? 

Inork ez zekien ezer … gela osoan bilatu genuen, ez zegoen inon. Andereñoak ez zekien zer esan, zer egin nirekin. Negar batean nengoen, ez zegoen ni lasaitzerik!

Nire bila etortzean, amonari kontatu genion irakasleak eta biok gertatutakoa. Ni lasaitzea lortu zuen, baina soilik momentuan. Asteak pasa ziren eta nik neure panpinaren falta sumatzen nuen oraindik … 

Ez dut inoiz jakin zer pasatu ote zen nire panpina kutunarekin, baina zerbait konkretuan ez zentratzen eta jostailu ezberdinak erabiltzen ikasi nuen. Hori suposatzen dut izango dela esperientzia honetatik ikasi nuena.

Nire ikasleak diren haurrei gertatzen zaizkien gauza negatiboei alderdi positiboa ateratzen saiatzea izango da nire beste helburuetako bat!

Bueno ba, horixek izan dira nire oroitzapenak! Entretenitu bazarete, ez da gutxi!

Hirugarren eguna: urriak 27, osteguna

Gaurko eguna oso ondo joan da ere. Nobedade bezala, gaur psikomotrizitate saioa izan dugu. Jolas orduan geundela, psikomotrizista etorri da bila eta gimnasiora joan gara. Oso handia da, ea beste batean argazki bat igotzen dudan!!

Egia esan, sorpresa hartu dut psikomotrizitate saioarekin. Orain arte, magisteritzan nengoela, ikusi ditugun psikomotrizitate saio guztiak libreak ziren, prozesu berdinak jarraitzen zituzten denak. Baina ikastetxe honetan, saioak gidatuak direla ikusi dut gaur.

Lehenik eta behin, musika jarrita, abestien bidez, gorputzeko atal guztiak ondo berotzen ditugu. Ondoren, prestatutako zirkuitu bat jarraitzen dute banaka: txiribuelta, saltoak, bi hankekin, hanka batekin, lurretik arrastaka, etab. Gero, tamaina guztietako baloiekin jolastu dute. Amaitzeko, denon artean material guztia jaso dugu eta amaitzeko, abestiak abestu ditugu dantza lasaiagoak egiten genituen bitartean.

Haurrak oso ondo pasatzen dutela ikusi dut, eta behar zute korrika pixka bat egitea! Osteguna izanda, denok aztoratuak geunden eta!

Gainontzean, arratsaldea betiko martxan joan da. Gaur ere, Ulises  nik egin dut.

Eta beno, bihar ya... OSTIRALA! Mantalak etxera eramateko eguna!!!

Oparitxo bat!

Nire bigarren eguna izana, bazkaldu ondoren gelara iritsi eta neskatxo bat niregana etorri da korrika: "andereño, oparitxo bat dut zuretzat!!" Marrazki hau oparitu dit! Azkar bazkaldu eta nire marrazkia egin duela esan dit.

Arratsaldea energia berezi batekin hasi dut benetan! Bi egun eta hain maitatua sentitzea... alde batetik ere, beldurra ematen dit. Izan ere, 5 urteko haurrak dira eta oso maitakorrak dira; gertutasuna behar dute eta noski, guk eman egiten diegu. Espero dut praktikaldi hau bukatu ondoren faltan asko ez botatzea! ( Hau behin baino gehiagotan esango dudanaren sentsazioa dut...)

Ba hauxe da nire oparia! Zer iruditzen zaizue? Polita benetan ezta??

Nire lehen ipuin kontaketa

Beste sarreran idatzi dudan moduan, gaur, nire praktiketako bigarren egunean, ipuina nik kontatu diet haurrei. Lehen egunean, tutoreak beste ipuin bat aukeratu zuen gaitik aterata, nik ikus nezan berak nola egiten zuen.

Hasi aurretik "Bolon bat eta bolon bi" abestia abesten dugu; ipuina kontatu eta amaitzerakoan, "ala bazan eta ez bazan, sar dadila Urretxu eta Zumarragako plazan" esaten dugu denok batera.

Beno ba, gaur nire "Lehen lana" izan dela esan dezaket. Abestu ondoren, ipuina kontatzen hasi naiz, oso urduri nengoen, ez nekien azkarregi irakurtzen nengoen.. ufa! baina tutorea nire ondoan eseri eta asko lasaitu nau. Polikiago irakurtzen saiatu naiz eta ahots tonua aldatzen joan naiz. Baita ere, altuago ala baxuago irakurri dut momentuaren arabera, eta batzuetan pixka bat gelditu naiz haurrek marrazkia ondo ikus zezaten. Bestalde, keinuak ez ditut egin: ez nekien non utzi ipuinaren marrazkia keinuren bat egiteko, ala esandakoa exageratzeko; baina beno, bukatzerakoan, tutoreak galdetu die ea gustatu zaien eta denek txalo zaparrada bat bota didate!! Deskribaezina sentitu dudana!!

Hurrengorako, beraz, badut lana! Tutoreari galdetu diot eta esan dit nola hobetu; ea zer moduz doan hurrengoan!

Pixka bat oroitzen... nire eskolaldia txikitan!

Marrazki honetan, Lehen Hezkuntzako bigarren mailako egun bat azaltzen saiatu naiz, 8 urte nituenekoa. Ez dakit egoera ala momentu konkretu bat soilik azaldu behar nuen, baina nik marrazkiak hainbat oroitzapen batera marraztu ditut, gure gelan gertatutakoak hain zuzen. 

Gure gela horrelakoa zen: leiho handi batzuk, arbela, gelakideen argazkiak, gustuko kartelak, … gainerako gelen antzera suposatzen dut.  Marrazkian, gela hau zen bezalakoa marraztea saiatzeaz gain, 2. mailako momentu batzuk margotzen saiatu naiz. Egia da, egunerokoa ez zela horrelakoa eta mahaietan eserita egoten ere bagenekiela; baina, nire gelaz, eskolako egunerokoaz  oroitzen hasten banaiz, jarduera guztiak ezaugarri bera dute: gelakideon arteko lotura, harreman estua . 

Izan ere, betidanik, 15 izan gara soilik gelan eta gure artean beti lagundu egiten ginen irakasleari aurre egiteko, gaiztakeriaren bat egiteko edo antzekoetarako. Gelakide guztiak marrazkian azaltzea gustatuko litzaidake, baina nire gaitasun artistikoak lasaitzeko esan dit! Hobekien gogoratzen ditudanak marrazkian daude: Nire karroan katu bat gorde genuen eta gelan zaindu egiten genuen denon artean, txandak egiten genituen, eta andereñoak ez zekien ezer; baita ere, saguak hartzen genituen eta “autopsiak” egiten genizkien gelan; zizareak hartu eta arbelean jartzen genituen,itsatsita geratzen ziren eta etxeak marrazten genizkien, karrerak egiteko bideak margotu, … ; gure leihotik beti erortzen ziren paperezko hegazkinak; eta andereñoa etorri orduko, norbait ezkutatuta egoten zen, susto bat emateko. Eta honelako beste bezain beste.

Honekin ez dut esan nahi gaiztakeri hauetaz harro nagoela, kontrakoa esango nuke. Nazkagarriak ginen benetan! Marrazkiaren bidez azaldu nahi dudana da, nahiz eta kasu honetan (marrazkian), ekintza negatiboetarako izan, beti geundela batera. Gure artean giro ona zegoen, gutxi ginen eta ezberdintasunak egon harren, bakoitzak bere lekutxoa zuen gelakideen artean. Honek, izugarrizko konfiantza eman dit neure buruarengan hurrengo urteetan, baloratua sentitzen nintzelako dela uste dut.

Bakoitzaren alderdi onak erabiltzen genituen: batek ondo marrazten zekiela? Ba gelarako gure marrazki bat egiteko eskatzen genion; beste batek txakurrak zituela? Bere baserrira joaten ginen denok txangoa egitera; beste batek txoria zuela etxean? Gelara ekartzeko eskatzen genion, etab.

Azken honekin lotuta, marrazkian “Maitegramen” kartel handia margotu dut, gelan asko erabiltzen genituelako. Maitegramak, ikaskide bati bere gauza onak idazteko balio dute, eta bakoitzak bere sobrea dauka; orduan, astean denbora eskaini izan diogu beti maitegramak idazteko. Batzuetan nahi genionari, beste batzuetan, zozketa bidez; azken honekin, lortzen genuen denok norberaren gauza positiboak entzutea. 

Egia esan, ez dakit nola azaldu. Beste gela batzuk ikusten genituenean pena ematen zigun; beraien artean beti liskarretan, haserre, neskak mutilen aurka, … Eta noski, guk ere izan ditugu horrelakoak, etengabean haserretzen ginen, baina segituan konponduko ginela genekien. Zerbait ondo iruditzen ez bazitzaidan, ez nuen gehiegi itxaroten besteekin haserretzeko, baina segituan banekien konpondu egingo genuela liskarra. 

Eta hortxe nago ni, neure jertse moratu gustukoenarekin, neureak eta geureak egiten! Bueltatuko nintzen bai, nire lagunekin egunero egotera, ondo pasatzera, eta zerbait gehiago ikastera!

Bigarren eguna: Urriak 26, asteazkena

Gaurko eguna, lehenengoan bezain urduri hasi dut; atzo jai izanda, gaur astelehen berri bat nuen aurretik eta! Baina gelara iritsi eta Eli tutorea ikustean berehala lasaitu egin naiz. Eguna lehenengoa bezala joan da; beraz, ezberdin egin ditugun jarduerak soilik azalduko ditut gaur.

Gaur, SENSOR izan dugu: Sensor, proiektorean jartzen zaien bideoa da. Bertan, gai baten inguruko argazkien sorta azaltzen da, eta haurrek isilik egon beharko dute. Argazkiak errealak dira eta bideoak 10 minutu inguru irauten du. Astean bi egunetan izaten dute, eta bigarren aldiz ikusten dutenean (gaurko kasua, astelehenean ere berdina ikusi zutelako) argazkia ikusi orduko identifikatzen hasten dira. Gaurko SENSOR, KATUKIAK gaiaren inguruan izan da.

Ondoren, proiektorea dagoen gelan geundela aprobetxatuz, bideoa ikusi dugu. "Txokolatezko etxea" izeneko ipuina ikusi dugu, ETXEA gaia lantzen ari baikara.

Arratsaldean ere berriak izan ditugu; niretzat eguneko garrantzitsuena: ni izan naiz gelako dinamika eraman duena. Hasieran, oso urduri nengoen baina haurrek normaltasun osoz hartu dute nire presentzia eta horrek asko lagundu dit. Arduradunak lista pasa ondoren, ULISES egin dugu. ULISES, inoiz ikusita ez nuen jarduera da eta beste sarrera batean sakonago arituko naiz honen inguruan, baina momentuz, gainetik azalduko dut: argazkiak pasa ditugu azkar, eta argazki bakoitzaren inguruan 6 definizio irakurri dizkiegu. Haurrek, argazkiak identifikatzen doaz; orain lantzen ari garen gaia: Fenomeno Fisikoak.

Ondoren, ipuinaren ordua iritsi da. Nik irakurri diet. Hemen bai urduri jarri naizela; izan ere, magisteritzan landu berria dugu ipuinaren kontua, eta presio handia sentitu dut. Baina oso ondo joan da. Beste sarrera batean honen inguruan arituko naiz.

Azkenik, HARA egin dugu. La Salleren beste proiektu innobadoreetako bat da, norberaren gorputzaren ezagueran eta esperimentazioan oinarritzen dena. Gaur, asnarketa ezberdinak landu ditugu, erlaxazioa, oso polita eta ezberdina.

Ikus dezakezuen bezala, gaurko eguna emozioez beteta joan da, berri askorekin. Lasai, pixkanaka joango naiz proiektu hauen inguruan hitz egiten eta informazioa ematen. Oso ondo daude eta!! Momentuz, biharko eguna iristera itxaron beharko!

Zorionak!

Lehen egunean ere, ekintza berezi bat izan dugu: Arianeren urtebetetze eguna da eta eskolan dagoen tarta ekarri diogu. Abestu eta kandelei putz egin ondoren, egindako marrazkien sorta oparitu diogu. Berak trukean, txupatxusak eta gaileta goxo-goxoak eman dizkigu. Niri ere eman dit, gelan ondo sentitzeko dela esan dit. Esan bezala, haur hauek ikusita, urduritasuna segituan joaten da, taldeko beste bat naizenaren sentsazioa dut hasieratik.

Ikus ezazue zelako tarta polita!

Irakasleen harrera

Egia esan, irakasleak besoak zabalik itxaron digute. Nire gelako tutoreak etengabean esplikazioak eman dizkit: zergatik ez dio haur bati erantzuten? beti atentzio bila dabilelako; zergatik beste baten atzetik dabil hizkiak lantzean? hizkuntzarekin arazoak dituelako; zergatik eginarazten die haurrei gauza guztiak idaztea? esaten dutena abstraktuki identifika dezaten; ...

Bestalde, jolas garaian, Haur Hezkuntzako gainerako irakasleak ezagutu ditut. Denek interesa izan dute gu ezagutzeko, ondo gauden jakiteko. Dena oso atsegina.

Ingeleseko irakaslea ezagutu dut ere, 4 eta 5 urteko taldeak hartzen ditu; teknologiak dezente erabiltzen ditu.

Psikomotrizista ere ongi etorria ematera etorri da.

Tutorea falta denean, beste neska bat dator gelara, eta noiz egongo naizen berekin azaldu dit beste gauzen artean.

Gainera, egunero beraiekin geratzeko esan didate, plangintzak egiteko, lanak prestatzeko, edota ebaluatzeko; beraz, ikastetxe barneko bizitza nolakoa den ikusteko aukera bikaina eman didate. Ea zer moduz doan!

Ongi etorri andereño berria!!

Horrela hasi da gaurko eguna... Urduri iritsi naiz La Sallera, baina hor zegoen Haur Hezkuntzako koordinatzailea zai. Irakasle gelara joan eta bertan, Eli, nire gelako tutorea etorri da. Ongi etorria eman eta gure gelara joan gara.  Bertan, gela gainetik erakutsi, eta ingeleseko gelara eraman nau, gure ikasleak bertan hasten baitituzte egunak. Beraz, mantala jantzi eta aurrera!

Ingeleseko gelan, ingeleseko irakaslea ezagutu dut eta ikasleak iritsi dira: "Zein da hau? Zergatik du mantala? .." Galderak etengabean. "Denboraldi batean zuekin egongo naizen irakaslea naiz. Intza dut izena! " Eta denak ongietorria eman didate. Ordu erdia pasa eta gure gelara itzuli gara, Eli bertan itxaroten genuelarik.

Gelan, berriro ongietorri goxo bat eman ondoren, gelako dinamikan sartu didate eta arduradura izendatu dugu; honek lan dezente egin du denon laguntzarekin: etorri direnak eta etorri ez direnak izendatu eta zenbatu, eguraldia finkatu, eguna idatzi... Ondoren, landuko dugun gai berria aurkeztu dugu: ETXEA. Beraz, honen inguruan, irakurketa, izkiak, asoziazioak landu ditugu. Geroago, txokotan banatu eta txoko bakoitzean ariketa bat egiten hasi dira. Ordu erdiko jolas ordua, patioan, eta gelara bueltatu gara, txokoetako ariketa bukatzeko. Etxera joateko ordua: batzuk jangelan geratzen dira edota zaintzan (beste egun batean honen inguruan arituko naiz). Denak joan direnean, irakasleekin bilera egin dugu. Arratsaldean, arduradunak berriro etorri direnak zenbatu eta izendatu ditu eta ipuina kontatu dugu. Ipuinaren inguruan sakonago arituko naiz beste momentu batean, izan ere, andereñoak bere plangintza aldatu du, gaur nik ipuina ikus nezan. Eskertzekoa benetan! Txokotan jarraitu dugu, 15 minutuko jolas ordua eta etxera!

Gaurkoz, neure gelaren atearen argazkia erakutsiko dizuet. Barruan dagoena pixkanaka azaltzen joango naiz; beraz, adi egon! Benetan pena merezi du eta!!