META-HAUSNARKETA

Denboraldi batez idatzi gabe egon ondoren, praktikaldi honi buelta dezente eman eta hausnartzeari ekin diot, honako hausnarketa eta ondorio multzoa lortuz. 

Argi dago blog hauekin harritu den lehena ni izan naizela. Betiko memoria batez ahaztu eta zerbait berria eskaini zaigu. Beti bezala, ezezaguna egiten zaigun zerbait aurkeztean, galduta sentitzen gara eta blokeo orokor moduko bat dago. Baina berehala hartu nuen martxa. Eta hori nabaria da nire bloga gainetik ikusi duen edonorentzat. Hasieran, egunerokoa azaldu, objetiboki deskribapenak eman, eta nire sentsazio eta sentimenduak alde batera uztea errazago egiten zitzaidan. Baina denborarekin, blog honetan idaztea, neure arma bezala erabili dut. Azken finean, bloga idazteak, etxera iritsi eta denbora bat niretzat hartzera eraman zidan. Izandako egunean pentsatu, nire aurrerapen pertsonaletan pentsatu eta hobetu beharreko gauzetan ere, noski. Egindako guztiaren inguruan pentsatzeak eta hausnartzeak balio gehiago izatea egiten du; izan ere, gaur egun ez dugu geuretzat denborarik gordetzen eta aspaldian ez bezala, nik esperientzia honetan hori lortu dut.

Benetan gauza dezente ikasi ditudanaren sentsazioa daukat, gogoz hartu dudalako, urte pasatxo bat teoriaz hornitu ondoren, hori praktikan ikusteko aukera izan dudalako. Behaketa sinple batekin hasi zena, irakasle bezala nire lehen esperientziarekin amaitu da, eta horrek asko laguntzen du norberaren garapenean. Nire prestakuntzaren puntu oso nabarmena izan dela nabaritu dut. Izan ere, unibertsitatera bueltatzean betiko klaseak beste modu batean ikusi ditut, beste interes batekin hartu ditut. Nire ideiak finkatzeko eta nire barnean ordena bat jarraitzeko balio izan dit esperientzia honek.

Horretaz gain, praktikaldiko batzuk egin genuen mahai-inguruaren inguruan aipamen bat egin nahiko nuke. Ikusi nuen, ikaskideek beste errealitate batzuk bizi izan dituztela. Denbora tarte motz hartan kontatutako gauzak baliagarriak iruditu zitzaizkidan. Alde batetik, ikusi nuen, nola batzuk ez duten aukera izan gelan gehiegi parte hartzeko; nire kasuan berriz, parte hartzea nahiko altua izan da egunerokoan baita materialaren prestakuntzan. Bestetik, instalakuntzen inguruan hitz egitean, ala psikomotrizitatearen inguruan, egia da, nik bizitako errealitatea baino egokiagoak ala prestatuagoak ere bazeudela.

Gainera, gure unibertsitateko ikasketen inguruan ere aritu ginen. Hau oso aberasgarria iruditu zitzaidan, kontuan izanda, irakaslea ere gure artean zegoela. Ideia asko atera ziren, baina nire ustez, argi geratu zena teoria eta praktikaren arteko zubi hori murriztu egin behar dela, lotura gehiago izatea saiatu behar dela. Baina hori, denon esku dago, teoria ezberdinak ezagutzen jarraituz eta errealitate ezberdinei aurre egiten ikasiz.

Eta nigatik, hemen denbora luzez jarraituko nuke, baina nik uste dut blog honetako sarreretan dena esanda dagoela; beraz, amaitzeko, beste behin esatea esperientzia hau benetan aberasgarria iruditu zaidala. Nire etorkizunerako nahi dudan lanaren lehen kontaktua izanda, gogoak benetan piztuak dauzkadala ikasten jarraitzeko eta gehiago jakiteko. Eta bide onetik zoazela jakitea baino sentsazio hobeagorik ez dago! Nire eskerrik beroenak La Salle-Legazpi ikastetxeari, bai nire gelako 21 haurrei eta baita bertako tutoreari, badakidalako, esperientzia hau beraiek gabe ez zela horrelakoa izango.

Nire ebaluazio orokorra

Praktikak amaituak, hona hemen nire ebaluazio pertsonal orokorra:

Egia esan, zaila da honelako esperientzia batetik gehien gustatutakoa eta gutxien gustatutakoa zer diren bereiztea. Gehien gustatutakoa haurrek lehen momentutik transmititu didaten gertutasuna eta konfiantza da; beste bat bezala izan naizelako beraiekin, gure artean oso giro polita eta gertukoa izan dugulako. Baita ere, oso positiboa izan da, egunerokotasunean ikasten joan naizen guztia. Konturatu gabe etengabean gauza berriak ikusten nituelako, eta behin egindako erroreak (ipuina kontatzean adibidez), praktikatzearen ondorioz, hobe egiten nituela ikusiz.

Honetaz gain, iruditzen zait praktikaldi honen luzera ez dela nahikoa izan. Izan ere, haur bakoitza bakarka ezagutu dudanerako, beraien berezitasunekin, joateko ordua iritsi da. Nire ustez, haurrekin lehen kontaktu hau zertxobait luzeagoa izan beharko litzateke. Alde batetik, beraien garapen prozesua nola doan ikusi ahal izateko; eta bestetik, gure garapen pertsonala, irakasle (eta ikasle, noski) bezala.

Bertakoekin izan ditudan harremanei dagokienez, gelara sartu orduko, bai irakasle eta baita ikasleentzat beste bat izan naiz. Lehen momentutik primerako harrera egin zidaten eta oso ondo sentitu naiz beraien artean. Oso pertsona emozionala izanik, haur batzuekin izan behar nuen harremanaren muga bilatzea kostatzen zitzaidan hasieran (batzuk arreta asko eskatzen zutelako, besteak “inbisibleak” ziruditelako, etab. Baina irakaslea nire alboan egon da uneoro, nire dudei berehala erantzuna ematen, eta gelaren eta haurren inguruko mota guztietako informazioa ematen. Eskola honetan izan ditudan harremanak oso bereziak izan dira niretzat, sentimendu sakonak bizi izan ditudalako, eta oraindik ere, bizi ditudalako.

Irakasle bezala jardutean, denetarik bizi izan dut. Nire egunerokoan azaltzen joan naizen moduan, hasieran, ipuina kontatu behar nienean, ala errutina nik gidatzen nuenean, oso urduri egoten nintzen. Batzuetan, blokeatu egiten nintzen eta irakaslea ondoan behar nuen laguntza emateko eta nirekin batera jarduteko. Baina gauza guztiak bezala, honek ere praktika behar du; behin eta berriro egitea. Modu honetan, pixkanaka, geroz eta hobetoago sentitu naiz hainbat jarduera gidatzen, haurren galderei jarduten, baita ere beraiekin jolasean, etab. Izan ere, egoera erreala bizituz ikasten da egoerari aurre egiten; hau da: hasieran, gatazka bat zegoenean, ez nekien nola aurre egin eta irakasleari esaten nion laguntzeko. Baina pixkanaka, egoerei aurre egiteko modu ezberdinak daudela ikusten joan naiz eta egokiena zena pentsatzen nuena egiten nuen. Irakasleak, zuzendu egiten zidan, beste batzuetan zoriondu. Eta horrek sortzen duen poza eta autosuperazioak ez dute deskribapenik! Kontuan izan behar da, berez, praktikaldi hau BEHAKETA zela, baina nire kasuan, gelan parte hartzeko aukera dezente izan dut, eta ikasteko baliagarriena da.

Egin behar genuen blogari dagokionez, nahiz eta hasieran nahiko galduta ibili nintzen, denborarekin primeran pasa dut. Egia esan, “geurea” egin dugu. Bakoitzak bere erara apaindu, argazkiak sartu, nahi duen informazioari garrantzia gehiago eman, eta zerbait pertsonala egin du. Gainera, egunero etxera iritsi, eta egin ditudan gauzen inguruan pentsatzeak, hausnarketa pertsonala eginarazi dit, eta hori oso baliagarria da.

Esan dudan guztiagatik, praktika hauei probetxu handia atera diedala uste dut, benetan nire etorkizuneko lana izango dena nolakoa den ikusi ahal izan dudalako. Horregatik, ikusi dut irakasle bezala jardun nahi dudala eta motibazioa pizten du horrek, gehiago ikasten joateko. Beraz, orain beste urte bete egon beharko dugu liburu artean, hurrengo urteko praktiketan ume artean egoteko berriro ere!

Behatutako egoera berezia

IRAKURTZEN BAKARRIK IKASIZ

Praktiketan egun batzuk daramatzat eta aukera eman dit gelako bizitzan sartzeko eta behatzeko ere. 21 haur dauden 5 urteko gelan nago eta pixkanaka haur bakoitza ezagutzen noa. Jarraian, hasieratik atentzioa deitu zidan haur baten jarreraren inguruan arituko naiz.

Gelan gaudela, andereñoa ekintzaren bat azaltzen ari denean edota galderaren bat egiten duenean, askotan erantzuten haur bakarra bera da. Intimitatea gordetzeko helburuarekin, izena ez dut esango, beraz, Mikel deituko diot. Esaten ari nintzen moduan, ia beti erantzuten du, nahiz eta galdetutakoa oraindik emanda ez izan edo galdera zaila izan, eta eman gabeko hiztegia ezagutzen du.

Horregatik, gelako tutoreari, galdetu nion ea irakurtzen zekien. Eta berak kontatu zidan baietz, 4 urteko gelan zeudenean irakurtzen hasi zela. Orduan, eskatu nion honen inguruan pixka bat gehiago kontatzeko.

Kontua da, 4 urteko gelan zeudenean eta bakoitzaren izena lantzen ari zirela, Mikelek, besteen izenak identifikatzen hasi zela erraztasunarekin. Beraz, tutoreak pentsatu zuen gurasoekin hitz egitea. Egoera kontatzean, esan zioten etxean ere hitzak irakurtzen hasita zegoela, baina beraiek ez ziotela erakutsi; berak bakarrik ikasi zuela, letrak identifikatuz, ondoren hitz motzak, eta pixkanaka irakurtzen hasi zela inongo laguntzarik gabe.

Tutorea eta gurasoak harrituta zeuden, baina tutoreak kontatu zien beste batzuetan ere gertatu izan dela. Askotan, haurrak euren kabuz esperimentatuz doazela, eta batzuk gaitasun gehiago dutela, kasu honetan, fonemak eta silabak identifikatu eta irakurtzen joateko.

Gauzak honela, Mikelek bere garapenarekin jarraitu zuen, geroz eta erraztasun handiagoarekin irakurtzen joan zen, gelakideen izenak identifikatuz eta lehendik landutako hitzak gogoratuz, behin eta berriro errepikatuz.

Orain, 5 urteko gelan dagoela eta irakurketa pixkanaka lantzen hasi direla, bere kideekin konparatuta oso aurreratuta jarraitzen du. Besteak silabak identifikatzen, bokalak eta kontsonanteak lotzen eta silaba hauek lotzen doazen bitartean, berak gelako edozein hitz hartu eta erraz irakurtzen du.

Ikusten zaio pozik dagoela, abantaila duela ohartu da eta bere buruarekiko konfiantza gehiago izaten laguntzen dio. Gainera, gelakideek beti esaten dizkiote “oso ondo!” “Ze azkarra zara!” “hori da!” eta antzekoak, eta oso pozik jartzen dela nabaritzen zaio.

Kasu honen inguruan gehiago behatzen joan naizen heinean, hausnarketa bat egin dut eta neure buruari galdetu diot ea ze puntura arte den beharrezkoa irakaskuntza hain gidatua izatea.
Izan ere, irakurketa era nahiko gidatuan egiten dutela kontatu didate eskolako irakasleek. 3 urtetatik hasita, intuizio bidez irakurketa lantzen hasten dira haurrak, eta ondoren, metodo silabikoak (hitzak silaben bidez ulertuz eta identifikatuz, sinplifikatzeko) erabiltzen dituzte.

Baita ere, esan didate, urteen poderioz konturatzen joan direla, nire gelako haur honen kasua bezala, asko izaten direla, eta nahiz eta ikaskuntza hain gidatua egin, haurrek euren erritmoan, euren kabuz ikasten doazela.

Baina orduan, nire buruari galdetzen diot: Zergatik jarraitzen dute metodo hain gidatuak erabiltzen, haur bakoitzak bere kabuz ikasten badoa? Egia esan, pozten naiz gai honen inguruan zentratu izana, oso gai garrantzitsua dela iruditzen zaidalako haur hezkuntzan eta nola egin beharko litzatekeen argi ez dudalako. Ez dakit bide onetik nabilen eta gaia zuzen hartu dudan. Ea zer pentsatzen duzuen zuek!

Errutina

Denok entzuna duzuen moduan, gelan egunero errutina egiten dute haurrek. Gure kasuan, ateko atean arduradunaren zerrenda dugu: bertan, zeini tokatzen zaion adierazten goaz marratxo batez. Ondoren, arduraduna izendatu eta izenen lista pasatzen joaten da: "____ ETORRI DA?" eta bakoitzak bere izena entzutean "HEMEN NAGO! " esaten du. Gero, etorri direnak zenbatzen ditugu aurrera eta atzera, eta gero, zenbat gelditu diren etxean. Behin hau amaitu dugula, eguraldiari ekiten diogu. Horretarako, asteko egunak izendatzen ditugu abesti baten bidez:

"Asteko egunak zazpi dira: astelehena, asteartea, asteazkena, osteguna, ostirala, larunbata eta igandea; larunbatean eta igandean, ez gara eskolara etortzen! "

Ondoren, arduradunak asteko zenbagarren eguna den zenbatuko du eta zebakia urdinez jartzen du eta etxera joateko zenbat egun falta diren gorriz jartzen du. Gero, lehiotik begiratu eta eguraldia esaten du. Besteak ere laguntzen diote eta pegatina itsatsiko dute.

Ondoren, egutegira joan eta gaurko egunean X bat egiten dute gorriz.

Behin hau eginda, arbelara joan eta aulki baten gainean jarrita, eguna idazten dute, denon laguntzarekin: AZAROAK 25, OSTIRALA . Gelakideek lagundu egiten diote, hizkiz hizki datorren letra esaten.

Hauxe da goizero egiten duguna. Ondoren, ULISES egin, eta beste sarreretan azaldutakoa egiten dugu.

Atsaldeetan berriz, arduradunak berriro lista pasako du.

Hauxe da gure eguneroko errutina!! Hementxe argazkitxo batzuk uzten dizkizuet!

Arduradunaren zerrenda:

Eguraldiaren txokoa eta egutegia (baita ere, ikusi daiteke, nola egin dugun aurreko hilabeteko balorazioa: zenbait egunetan egin duten eguzkia, lainoak ala euria ikusiz)

Hogeitabostgarren eguna: azaroak 25, ostirala AGURRR!

AZKEN EGUNA

Emozioez beteriko egun zoragarria... Bonboiak irakasle gelan utzi ondoren, gelara joan naiz. Eli Errioxan egindako kurtsotik bueltan da, baina kontsultoria duenez goiz osoan, atsalderarte ez ginela ikusiko uste nuen. Baina zoritxarrez, esan dit ez dela arratsaldean ezta ere egongo, beraz, ezingo garela despeditu.

Baina erdaraz esaten den moduan... "no hay mal que por bien no venga": eskatu dit hurrengo astean mesedez eskolara etortzeko, behar bezala despedida bat egiteko. Beraz, hurrengo astean hemen izango naiz bueltan! Ez dakit nola egingo dudan unibertsitatera joateko eta eskolara etortzeko, baina moldatuko naiz, ziur!!

Tutorea egon ez denez, eta bere ordezkoak baja hartu duenez, irakasle pila bat pasa dira goizean gelatik eta haurrak nahiko urduri egon dira. Gainera, batzuk triste xamar nabaritu ditut, nire azken eguna izan delako. Baina pozteko intentzioarekin, atzo Eliri egindako oparia erakutsi diet, eta eman egingo diogula esan diet. Beraz, bere bila joan naiz eta etorri denean oparia eman diogu "SORPRESA!" denok batera esanez. Eli harrituta gelditu da, ilusio handia egin dio eta asko poztu da. Plastifikatu eta gelan jarriko duela esan du eta ondoren, esker bero bat eman dit niri. 

Egia esan, hain ondo nago haur hauekin, irakasle honekin eta gela honetan, oso zaila egingo zaidala bertara ez bueltatzea. Ahal izan dudan gehien aprobetxatu dut eguna, primeran pasa dut haurrekin, parre asko bota ditugu, betiko antzera: futbolean jolastu dugu jolas orduan, txokoetako lana nik azaldu diet, jolasak egin ditugu, arratsaldean marrazki gehiago egin dizkidate, 5 urteko beste gelakoek ere marrazkia egin nahi izan didate beraiekin jolas garaian asko jolasten dudalako esanez, eta arratsaldean jolas garaiaren ondoren gelara joan garenean, etxera joan aurretik, haurrak besarkatzen hasi dira...

Lurrean eseri naiz eta denak nire gainera bota dira, hiru haur negarrez hasi dira, ez joateko eskatuz, muxuak eman dizkidate... oso zaila izan da. Negar egiteko gogoa nuen, ez nekien pozagatik ala tristuragatik, baina oso momentu intentsuak bizi izan ditut gaur. 

Lurrean geundela, beste gelako irakaslea etorri da eta hitz polit batzuk esan ondoren, argazkia atera digu denoi. Ondoren, ilaran jarri eta banan-banan muxuak eman dizkidate. Agurtzeko ordua iritsi da... txirrina jo eta AGUR!! Hurrengora arte!! esatea tokatu da. Denak joan direla, atean gelditu naiz beste irakasleekin beti bezala eta hitz egiten nengoela, bi haur euren gurasoekin etorri zaizkit, haurrak negar batean zeudela. Deskontsolatuta daudela esan didate gurasoak, pena handiarekin daudela haurrak, eta eskerrak eman dizkidate denagatik. Baita ere, zorte ona eman didate nire etorkizunerako...

Hau guztia amaituta, koordinatzailearekin bildu gara eta honek praktiketako ikasle bakoitzari diploma bat eman digu: "Haur Hezkuntzako praktiketako diploma..." aurreko egunean ateratako argazkiekin.

Oso pozik nago, aldi berean triste, astelehenean gelara ez naizela joango pentsatzean, baina asko ikasi dudanaren sentsazioa daukat eta horrekin geratuko naiz. 

Hementxe gure argazkia...

Nahiz eta azken eguna izan, idazten jarraituko dut, hausnarketa gehiagorekin, informazio osagarri gehiagorekin, ... beraz, HURRENGORA ARTEE!!

Hogeitabigarren eguna: azaroak 24, osteguna

EGUN BEREZIA.  .  .

Gaurko eguna berezia izan da hasieratik bukaera arte! Emozioz betea ere!!

Goizean, ingeleseko orduan, niri oparitzeko marrazkiak egin dituzte eta Eskerrikasko Intza edo Thank you Intza jarri dute bertan. Amaitzerakoan, eman egin dizkidate eta gelara joan gara. Andereño Tania etortzen zen bitartean, beti bezala ni hasi naiz eguneroko errutinarekin, eta lista pasa ondoren, andereñoa iritsi da, baina notizi berriekin: medikuarenera joan behar zuela eta ni bakarrik geratzeko haurrekin.

Oso urduri jarri naiz, gelan bakarrik egon naizen lehen aldia izan delako; baina primeran joan da goiza. Benean, nik uste gaur baino lasaiago ez dira inoiz egon. Otoitza egin dugu, gogoeta (bokazio astean gaudelako), ULISES, eguraldia, irakurketa eta azkenik, txokoko lana.

Jolas ordua iritsi baino lehen beste andereño bat etorri da ea zer moduz nenbilen eta harrituta geratu da haurrak hain txintxo eta lasai ikustean. Zoriondu nau eta asko poztu naiz. Egia esan, hasieran oso urduri jarri naiz baina gero lasaitu naiz berehala, haurrak kasu egiten zidatela ikustean. Kontatu diet banoala bi egun barru eta oso triste jarri dira batzuk. Orduan, neska bat zutik jarri eta niregana etorri da besarkatzera, besteak berdina egin dute eta besarkada handi bat eman gara denon artean. Erlijioan laguntasuna lantzen dugu beti, laguna alai egotea saiatu behar garela, eta antzekoak. Ia ia emozionatu naiz, baina parre batzuk bota ditugu eta sentitu dudana deskribaezina da. Bene-benetan, haur hauek izugarriak dira.

ZINEMA

Arratsaldean, zinema izan dugu: eskolako aretora jaitsi gara HHko denak eta pelikula ezberdinak ikusi ditugu: Hartz txiki, Edurnezuri eta pirritx eta porrotx. 4tan amaitu dugu eta jolastera irten gara. Gelako batzuk egun osoan egon dira beraiekin futbolean jolasteko eskatzen, eta patioan nengoenean, denak etorri dira mesedez eskatzera. Baietz esan diet eta primeran pasa dugu. Zein ondo pasa dugun.

Azkenik, gelara joan eta Eli bihar datorrenez, opari bat prestatu diogu. Goizean, batzuk, margoak zorrozten egon gara eta ateratako puntatxoak gorde egin ditut. Puntatxo hauek atera egin ditut eta borobilean eserita, erakutsi dizkiet (bakarrik egon bainaiz orain ere). Kontatu diet eskulan bat egin behar genuela, eta zertarako. 

Beraz, orri bat hartu eta "Eli" idatzi dugu kolarekin. Ondoren, denon artean, margo zatitxoak bota ditugu eta soberakinak zakarrontzira. Ondorioz, Eli margoz betea geratu da. Asko gustatu zaie eta gainera, denon izena idatzi dugu inguruan. Gorde egin dugu bihar arte... eta bihar sorpresa izango du andereñok!!!

Hau guztia gutxi balitz, haurrak etxera joan direnean, irakasle gelara joan eta irakasle guztiak zain zeuden: gaztaina eta sagardoekin, meriendatxoa egiteko prest zeuden, agurra moduan. Oso ondo pasatu dugu!!

Bueno, emozioez beteriko eguna. Oso pozik nago, baina aldi berean, triste! Bihar abenturatxo hau amaituko da eta pena handia ematen du... ea zer moduz doan azkeneko eguna!! 

BIHARARTEEEEE!

Hogeitabatgarren eguna: azaroak 23, asteazkena

Gaurko eguna arraro xamarra izan da. Eli ez dagoenez, irakasle dezente pasatu dira gelatik, eta haurrak mugituago eta urduriago egon dira. Irakasle batekin dinamikan sartu orduko, beste bat etorri da; gainera, bakoitzak bere ohiturak dauzka eta ondorioz, pixkat galduta egon dira momentu batzuetan nire haur maiteak. 

Baina hortxe egon naiz, lagungarri izan naizela uste dut. Azkenean, ni beraiekin denbora guztian egonda, lasaitasuna eman diet, eta gaur inoiz baino gehiago, kasu asko egin didate. 

Nabarmentzeko bakarra, gaur arratsaldean, koordinadorea etorri dela gelara, gelako argazkia ateratzeko. Horregatik, beste gela batera joan gara eta nerekin atera dute haur guztiek argazki bat. Esan dit oroimen bezala izan nahi dutelako atera digutela. Honen ondoren, haur batek galdetu dit zergatik atera duten argazkia nirekin, eta esan diot laster banoala delako. Neskatxak besarkada bat eman dit eta esan dit ez joateko, oso triste jarriko direlako. Alde batetik, poztu nau hori entzutea, nirekin gustura daudenaren seinale delako; baina, bestetik, izugarrizko pena eman dit...

Nik uste dut argazkia atera digutela oparitu nahiko didatelako ostiralean eskolatik joan aurretik... baina itxaron beharko dugu!! 

Biharartee!!